Ενα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, ζωντανή ανάμνηση της Συνοικίας των Εξοχών, επί της Βασιλίσσης Ολγας, πρόσθεσε στο χαρτοφυλάκιο των ακινήτων που συσσωρεύει εσχάτως ο Ιβάν Σαββίδης στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για το κτίριο του ΝΑΤΟ ή κτίριο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ή αλλιώς, όπως είναι γνωστότερο στους Θεσσαλονικείς, έπαυλη «Αχμέτ Καπαντζή», μετέπειτα «Μεχμέτ Καπαντζή».
Το κτίριο βρισκόταν τα τελευταία χρόνια στην ιδιοκτησία δύο συνεταίρων κατασκευαστών από τα Ιωάννινα, του Τάσου Βέντζη και του Γιάννη Αυδή, οι οποίοι το αγόρασαν από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, που ήταν ο ιδιοκτήτης επί πολλές δεκαετίες. Μάλιστα ο τότε ένοικος -προτού πουληθεί το κτίριο στους Γιαννιώτες κατασκευαστές-, ο Οργανισμός Ρυθμιστικού Θεσσαλονίκης, είχε μπει σε έντονη διαμάχη με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, που του έκανε έξωση. Κι ενώ η υπόθεση οδηγήθηκε στα δικαστήρια και ο Οργανισμός Ρυθμιστικού ετοιμαζόταν να φύγει, το κτίριο πουλήθηκε στους Βέντζη και Αυδή, που ήρθαν σε συμφωνία με τον παλαιό ένοικο και ανανέωσαν το συμβόλαιό του. Μάλιστα οι δύο κατασκευαστές είχαν προχωρήσει σε μεγάλη ανακαίνιση του κτιρίου μέσω της εταιρίας ΔΗΤΕ, στο πλαίσιο όρου του μισθωτηρίου συμβολαίου, αφού το κτίσμα είχε μεγάλα προβλήματα, κυρίως στη στέγη. Κατόπιν των παρεμβάσεων -ξύθηκαν μέχρι και τα πατώματα- το κτίριο παραδόθηκε ολοκαίνουργιο και το πρώτο ενοίκιο που πλήρωσε ο οργανισμός στους νέους ιδιοκτήτες ήταν 20.000 ευρώ.
Η έπαυλη χτίστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Πιέρο Αριγκόνι κατά παραγγελία του Αχμέτ Καπαντζή, πλούσιου εξισλαμισμένου Εβραίου της Θεσσαλονίκης, και στη συνέχεια πέρασε στον γιο του Μεχμέτ. Το 1926 τη διαχείριση του 65% του κτιρίου ανέλαβε το Ελληνικό Δημόσιο ως ανταλλάξιμη περιουσία μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Δώδεκα χρόνια μετά πέρασε εξολοκλήρου στο Δημόσιο, ενώ το 1967 παραχωρήθηκε στον Ερυθρό Σταυρό.
Από το 1924 μέχρι το 1934 ο πρώτος όροφος κατοικούνταν από την οικογένεια του Μεχμέτ Καπαντζή και ο δεύτερος φιλοξενούσε έως το 1927 το ισπανικό προξενείο. Το 1938 στεγάστηκε εκεί η Σχολή Νοσοκόμων, ενώ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατασχέθηκε από τους Γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε από την Γκεστάπο. Ο Ερυθρός Σταυρός επανήλθε στη συνέχεια, ενώ από το 1954 έως το 1973 παραχωρήθηκε σε διοικητικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ. Μετά τον σεισμό του 1978 το κτίριο εγκαταλείφθηκε και έγινε στόχος αναρχικών καταληψιών. Το 1997, οπότε η Θεσσαλονίκη ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα, έγινε το «σπίτι» του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και στη συνέχεια στέγασε τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Θεσσαλονίκης έως το φθινόπωρο του 2013.
πηγή: dimokratianews.gr
