Η Μόνικα Μπελούτσι επιστρέφει στην Ελλάδα μετά την αναβολή της πολυαναμενόμενης εμφάνισης της στην Αθήνα στις 21, 22 και 23 Σεπτεμβρίου για να ερμηνεύει επιστολές και αναμνήσεις της Μαρία Κάλλας και να σαγηνεύσει και τους Έλληνες θεατές στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Τομ Βολφ. Μια μετάκληση που εξασφάλισε για το ελληνικό κοινό ο πολιτιστικός οργανισμός «Λυκόφως» του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου και που ήδη έχει τύχει της θερμής ανταπόκρισης του Γαλλικού κοινού που είδε από κοντά την Μόνικα Μπελούτσι να μεταμορφώνεται σε Κάλλας στο θέατρο Marignly, μια παράσταση που συνεχίστηκε με μια sold out περιοδεία όπου και αν ανέβηκε.
Επίσης, η παράσταση «Μαρία Κάλλας: επιστολές και αναμνήσεις» βασίζεται στη σχετική έκδοση με τα αδημοσίευτα γράμματα της Κάλλας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Τη Μόνικα Μπελούτσι θα πλαισιώσουν μουσικά οι ήχοι της Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής, υπό την διεύθυνση του κορυφαίου Έλληνα μαέστρου, Γιώργου Πέτρου και η ίδια υπόσχεται ότι θα μας ταξιδέψει σε όλη τη ζωή και την καριέρα της μεγάλης ντίβας-από την παιδική ηλικία στη Νέα Υόρκη έως την εποχή του μεγάλου της έρωτα για τον Αριστοτέλη Ωνάση που, όπως δηλώνει «ήταν αυτός που τελικά την καθόρισε και την εξόντωσε».
Η αγάπη της για τη χώρα μας
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ξανά και ξανά δηλώνει ότι έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα Κυκλαδονήσια και ειδικά στην Πάρο, όπου αναζητά ήδη εξοχικό για να μπορεί να περνάει τα καλοκαίρια της. Αλλά και η Αθήνα είναι μια από τις πόλεις που χαίρεται και αγαπά: «Η Ελλάδα και η Ιταλία είναι πηγές πολιτισμού – μην το ξεχνάμε αυτό» μας λέει αναλύοντας τους απαράμιλλους μεσογειακούς δεσμούς.
«Εχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ούμπρια, δεν μπορώ να μην αγαπήσω, ούτε και να μην καταλάβω την Ελλάδα. Είμαι Μεσογειακή 100% τόσο ως ταμπεραμέντο όσο και στον τρόπο σκέψης και ξέρω ότι όχι μόνο έχουμε κοινή κουλτούρα, αλλά κατά κάποιον τρόπο μιλάμε την ίδια γλώσσα» δηλώνει με τρόπο κατηγορηματικό. «Ισως γι’ αυτό νιώθω τόσο μεγάλη οικειότητα κάθε φορά που επιστρέφω στη χώρα σας. Νιώθω πραγματικά σαν Ελληνίδα. Παρότι δεν έχω ζήσει στην Ελλάδα, είναι σαν το σπίτι μου και παρότι ακούγεται ανεξήγητο και παράλογο, συμβαίνει. Είναι αυτή η οικειότητα, η σύνδεση, η μεταφυσικού τύπου ταύτιση που με κάνει να νιώθω οικεία όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά και με την Κάλλας».
