Στον τελικό της Eurovision προκρίθηκε η Ελλάδα με την Κλαυδία και το Αστερομάτα, ο οποίος θα διεξαχθεί το Σάββατο στις 10 το βράδυ στη Βασιλεία.
Η εκπρόσωπός μας θα ζήσει μία μοναδική εμπειρία, αφού η Αστερομάτα συγκίνησε και πήρε την πρόκριση.
Μαζί με την Ελλάδα, από το δεύτερο διαγωνιστικό κομμάτι, περνούν οι χώρες Λιθουανία, Ισραήλ, Αρμενία, Δανία, Αυστρία, Λουξεμβούργο, Φινλανδία, Λετονία, Μάλτα, Ελλάδα…
Στον τελικό θα δούμε και τις Νορβηγία, Αλβανία, Σουηδία, Ισλανδία, Ολλανδία, Πολωνία, Σαν Μαρίνο, Εσθονία, Πορτογαλία και Ουκρανία, που πέρασαν από τον Α’ ημιτελικό, αλλά και τις Big 5 και τη διοργανώτρια Ελβετία.
Η Klavdia καθήλωσε το κοινό στον Β’ ημιτελικό της Eurovision 2025 με μια συγκλονιστική εμφάνιση και το τραγούδι «Αστερομάτα», διεκδικώντας με πάθος μια θέση στον μεγάλο τελικό του Σαββάτου.
Η σκηνική της παρουσία δεν ήταν απλώς μια συμμετοχή — ήταν μια έντονη καλλιτεχνική εξομολόγηση που άγγιξε καρδιές σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με μια ερμηνεία βαθιά φορτισμένη, τόσο συναισθηματικά όσο και ιστορικά, η Klavdia μετέφερε τον θεατή σε μια συγκλονιστική αφήγηση για τον πόνο του ξεριζωμού και την τραγωδία της Ποντιακής γενοκτονίας, μέσα από την προοπτική μιας μητέρας.
Η εμφάνιση άνοιξε μέσα σε απόλυτη σιωπή. Χωρίς μουσική, a cappella, η φωνή της Klavdia ξεκίνησε να ξεδιπλώνει μια ιστορία τόσο προσωπική όσο και συλλογική, δίνοντας αμέσως τον τόνο για όσα θα ακολουθούσαν.
Φορώντας ένα δραματικό μαύρο φόρεμα από τους Deux Hommes, έμεινε σχεδόν ακίνητη στη σκηνή, σαν να μην τραγουδούσε απλώς, αλλά να μαρτυρούσε. Η ερμηνεία της δεν ήταν μια απλή καλλιτεχνική πράξη — ήταν μια τελετουργία μνήμης.
Καθώς το κομμάτι εξελισσόταν, η Klavdia κινήθηκε αργά προς ένα πέτρινο σκηνικό στοιχείο στο κέντρο, συνοδευόμενη από μία μοναδική χορεύτρια. Η μεταξύ τους χορογραφία έμοιαζε να αποτυπώνει τον δεσμό ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, τη μάνα και την κόρη, τη σιωπή και την ανάμνηση.
Στο πρώτο ρεφρέν, ο σκηνικός φωτισμός άλλαξε δραματικά. Και καθώς η κορύφωση πλησίαζε, ένα αιφνίδιο σκοτάδι σκέπασε τα πάντα. Όταν τα φώτα επανήλθαν, η Klavdia είχε αλλάξει – φορούσε πια ένα λευκό φόρεμα. Ήταν η οπτικοποίηση μιας βαθιάς μετάβασης: από τον θρήνο στο φως, από την οδύνη στην ελπίδα. Το φινάλε της εμφάνισής της άφησε την αίσθηση μιας εσωτερικής κάθαρσης — μια σιωπηλή υπόμνηση ότι η μνήμη μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη.
