Πίσω από καλά φυλασσόμενες πύλες και συρματοπλέγματα, στα βάθη των δασών στα Ουράλια Όρη, κρύβεται μια απαγορευμένη πόλη που ζει στους δικούς της ρυθμούς. Πρόκειται για την Οζέρσκ, γνωστό και με την κωδική ονομασία Πόλη 40, η οποία θεωρείται η γενέτειρα του σοβιετικού πυρηνικού προγράμματος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η περιοχή αποτελεί σήμερα ένα από τα πιο μολυσμένα μέρη του πλανήτη μας, γεγονός που δεν φαίνεται ωστόσο να ανησυχεί ιδιαίτερα τους κατοίκους της που επιμένουν τη βλέπουν ως τον δικό τους περιφραγμένο «παράδεισο».
Επί δεκαετίες, η πόλη αυτή των 100.000 κατοίκων δεν εμφανιζόταν στους χάρτες και οι ταυτότητες των πολιτών της είχαν σβηστεί από τους καταλόγους της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα, με τις πανέμορφες λίμνες της και τους ανθισμένους δρόμους της, η πόλη θυμίζει προάστιο αμερικανικής πόλης της δεκαετίας του 1950, περιγράφει στη βρετανική Guardian η βραβευμένη σκηνοθέτης Samira Goetschel, η οποία κατάφερε να «τρυπώσει» στην Οζέρσκ και να καταγράψει εικόνες για το ντοκιμαντέρ της με τίτλο «City 40».
Νεαρές μητέρες σπρώχνουν τα καρότσια με τα μωρά τους στους δρόμους της πόλης, τα παιδιά παίζουν, έφηβοι ακούνε μουσική και άλλοι κάνουν σκέιτμπορντ, επιδεικνύοντας τις ικανότητές τους στα κορίτσια. Στο κοντινό δάσος, οικογένειες κολυμπούν στη λίμνη, ενώ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία απολαμβάνουν ένα νωχελικό απόγευμα στα παγκάκια που έχουν τοποθετηθεί γύρω από το νερό. Εικόνες μιας τυπικής ημέρας στην Οζέρσκ.
Στις άκρες των δρόμων, γυναίκες πωλούν φρούτα και λαχανικά. Μόνοι οι ειδικοί μετρητές ραδιενέργειας που χρησιμοποιούνται για να ελέγξουν την παραγωγή πριν πραγματοποιηθεί η συναλλαγή αποκαλύπτουν το σκοτεινό μυστικό του ήρεμου αυτού σκηνικού.
Οι κάτοικοι γνωρίζουν πολύ καλά την αλήθεια: ότι το νερό τους είναι μολυσμένο, τα μανιτάρια τους και τα φρούτα τους δηλητηριασμένα και πως τα παιδιά τους μπορεί να είναι άρρωστα. Η Οζέρσκ και η γύρω από αυτήν περιοχή είναι ένα από τα πιο μολυσμένα μέρη του πλανήτη, με ορισμένους να την αποκαλούν ως «το νεκροταφείο της Γης».
Η πλειονότητα, ωστόσο, των κατοίκων, δεν επιθυμεί να φύγει. Πιστεύουν πως είναι οι «εκλεκτοί» της Ρωσίας και αισθάνονται περήφανοι που είναι πολίτες μιας κλειστής πόλης. Εδώ γεννήθηκαν, παντρεύτηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Εδώ έθαψαν τους γονείς τους και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τους γιους και τις κόρες τους.
