Η νέα μορφή ανεργίας υπηρετείται από ωρομίσθιους, συνήθως νέους στην ηλικία, οι οποίοι αμείβονται με 2-3 ευρώ την ώρα για έξτρα απασχόληση ή δουλειές του ποδαριού.
Οι ωρομίσθιοι εργαζόμενοι, τους οποίους σημειωτέον ο ΟΑΕΔ δεν θεωρεί άνεργους, έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τις εταιρείες πωλήσεων, την προώθηση προϊόντων μέσω τηλεφώνου, τα e-shop, τις εταιρείες σεκιούριτι, τα ντελίβερι και τα συνεργεία καθαρισμού.
Με αυτές τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, που ξεπερνούν το 50% του συνόλου των νέων προσλήψεων, η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι περιόρισε την ανεργία.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι πρόκειται για νέες θέσεις εργασίας χαμηλόμισθες, προσαρμοσμένες στις ανάγκες των εργοδοτών, οι οποίοι μετά τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων δίνουν όσα θέλουν στους εργαζομένους. Οι αμοιβές πλησιάζουν τους μισθούς της Ανατολικής Ευρώπης και κάθε άλλο παρά συμβάλλουν στη δημιουργία κλίματος ανάκαμψης. Με άλλα λόγια, αν προσθέσουμε στο ποσοστό των ανέργων και εκείνο των υποαπασχολούμενων, η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα ξεπερνά το 30%. Ακόμα και οι φιλεργατικές διατάξεις που προωθεί το νομοσχέδιο Αχτσιόγλου χαρακτηρίζονται «μπαλώματα» από την αντιπολίτευση και τους συνδικαλιστές, καθώς θα πνιγούν μέσα στο χάος της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που επέβαλαν τα μνημόνια.
Οι «εξτρατζήδες» μπροστά στο θρίλερ της ανεργίας αποδέχονται αναγκαστικά σκληρούς όρους εργασίας και μισθούς πείνας, χαμηλότερους και από το επίδομα ανεργίας, οι οποίοι αγγίζουν τα 360 ευρώ.
«Οταν μίλησα με τους υποψήφιους εργοδότες, μετάνιωσα για τα χρόνια σπουδών μου», εξομολογείται η Ελένη, άνεργη φιλόλογος που ζήτησε δουλειά σε εταιρεία πώλησης υπηρεσιών μέσω τηλεφώνου. «Μου έδιναν 200 ευρώ τον μήνα για πενθήμερη 4ωρη εργασία ενώ με δήλωναν για εργασία δύο ωρών. Δεν μπορώ να περιγράψω το σοκ μου. Και πώς θα ζήσω με 200 ευρώ;».
Πωλητές που συμφωνούν να αμείβονται για δίωρη απασχόληση την ημέρα, ενώ στην ουσία με τις μετακινήσεις καλύπτουν πάνω από οκτώ ώρες στον δρόμο, καταφέρνουν με δυσκολία να βγάλουν 90-100 ευρώ τον μήνα. Αν είναι τυχεροί και πουλήσουν κάνα προϊόν, τότε στην πενιχρή αμοιβή τους προστίθεται ένα μπόνους της τάξης του 3%-4% επί των πωλήσεων.
Τηλεφωνήτριες με αντικείμενο την πώληση υπηρεσιών και προϊόντων συμφωνούν να εργάζονται για τρεις με τέσσερις ώρες από δύο έως τέσσερις φορές την εβδομάδα. Η αμοιβή που συγκεντρώνουν κυμαίνεται από 72 έως 240 ευρώ μηνιαίως. Πολλές φορές μάλιστα οι εργοδότες αρνούνται να τους δώσουν και αυτά τα ελάχιστα αν δεν έχουν πιάσει το πλάνο υπογραφής συμβολαίων ή πώλησης προϊόντων. Το τελευταίο διάστημα κάνουν θραύση και οι e-shop πωλήσεις. Οι εταιρείες προσλαμβάνουν νέους ωρομίσθιους για να αναρτούν διαφημίσεις και προϊόντα-«ευκαιρίες», τις περισσότερες φορές από το σπίτι τους (τηλεργασία).
Η σύμβαση που υπογράφουν προβλέπει απασχόληση δύο ωρών την ημέρα. Στην πράξη, όμως, οι ωρομίσθιοι μπορεί να ταλαιπωρούνται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή τους περισσότερες από οκτώ ώρες για να βγάλουν βία 100 ευρώ τον μήνα. Συνθήκες γαλέρας επικρατούν και στα συνεργεία καθαρισμού που πληρώνονται με την ώρα, καθώς και στις εταιρείες σεκιούριτι που απασχολούν νέους για λίγες ώρες σαν «εξτρατζήδες» για έκτακτα events και εκδηλώσεις. Οι φύλακες αμείβονται με 2,50-3,20 ευρώ την ώρα καθαρά, χωρίς νυχτερινά, δώρα, αργίες και υπερωρίες. Αν κάποιος σεκιουριτάς δουλέψει 15 βάρδιες, η μηνιαία αμοιβή του θα είναι 240 ευρώ τον μήνα.
Οι ντελιβεράδες και οι κούριερ αμείβονται με 4-5 ευρώ την ώρα. Οι εργοδότες συνηθίζουν να δηλώνουν στην ΕΡΓΑΝΗ ότι τους απασχολούν δύο ώρες την ημέρα μόνο και μόνο για να είναι καλυμμένοι σε περίπτωση ατυχήματος.
Πολλές είναι και οι γυναίκες που δουλεύουν φασόν στο σπίτι με δική τους ραπτομηχανή και αμοιβή 2 ευρώ την ώρα εξαιτίας του κλεισίματος των βιοτεχνιών.
