Η Βαλαωρίτου πλέον είναι γνωστή, ιδιαίτερα στους φοιτητές, ως μια περιοχή με πολλά clubs και στέκια νέων. Κάποτε όμως στους δρόμους της, υπήρχαν έμποροι από πολλές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, καθώς αποτελούσε ένα εμπορικό κέντρο, γνωστό για τα υφάσματα του. Ο παλαιότερος έμπορας υφασμάτων και μέτοχος club της Βαλαωρίτου μιλάνε στο Seleo για την εξέλιξη της περιοχής.
Συνάντησα τον Λάζαρο Χουρπουλιάδη, τον πρόεδρο του Συνδέσμου Εμπόρων Υφασμάτων και Ειδών Νεοτερισμού Θεσσαλονίκης, ο οποίος είναι ο παλαιότερος έμπορος υφασμάτων αυτή την στιγμή στη περιοχή της Βαλαωρίτου. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, που το 1936 ήρθε στη Θεσσαλονίκη με τον πατέρα του και την μητέρα του και από μικρός προσπαθούσε να βγάζει το χαρτζιλίκι του πουλώντας λάστιχα και καρούλια στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Πολύ γρήγορα όχι απλά ακολούθησε την δουλειά του πατέρα του, που είχε μαγαζί με υφάσματα, αλλά την εξέλιξε κιόλας και μεγάλωσε την επιχείρηση, δημιουργώντας και πελάτες χονδρικής πώλησης. Αν και τα χρόνια έχουν περάσει, δεν έχει χάσει την όρεξη του για την δουλειά και συνεχίζει να ασχολείται ενεργά με το επάγγελμα που αγάπησε, ενώ από το 1958 συνεχίζει να είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Εμπόρων Υφασμάτων και Ειδών Νεοτερισμού.
Κρατώντας το ψαλίδι του πατέρα του, που έκοβε τα υφάσματα και το κρατάει ακόμα, μίλησε στο Seleo συγκινημένος για την δική του ιστορία αλλά και την ιστορία της Βαλαωρίτου. «Η Βαλαωρίτου μέχρι το Βαρδάρη ήταν προπαντός γεμάτη με υφασματάδικα που έδιναν χοντρική και λιανική. Εδώ και 15 χρόνια έχουν εξαφανιστεί από την Βαλαωρίτου. Εγώ τώρα κλαίω που η Βαλαωρίτου έχει μόνο 2-3 υφασματάδικα».
Η Βαλαωρίτου το κέντρο των υφασμάτων
Υπάρχουν λόγοι που ήταν ισχυρή η Θεσσαλονίκη και η Βαλαωρίτου στο εμπόριο αλλά και λόγοι που εξαφανίστηκαν τα μαγαζιά που πουλούσαν υφάσματα και πλέον η Βαλαωρίτου είναι γνωστή μόνο για τα club της. «Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολη η μετακίνηση από τις βόρειες πόλεις προς την Αθήνα και αυτό έκανε καλό στην αγορά της Θεσσαλονίκη, γιατί ερχόντουσαν από τις όλες τις πόλεις γύρω από την Θεσσαλονίκη και ψώνιζαν. Από την Ορεστιάδα μέχρι την Λάρισα οι έμποροι αγόραζαν τα εμπορεύματα τους από εδώ. Κυρίως η Βαλαωρίτου είχε υφάσματα, υπήρχαν και μαγαζιά που πουλούσαν και άλλα πράγματα, όπως σεμεδάκια».
Τα σημερινά μαγαζιά της Βαλαωρίτου, τα περισσότερα έως τις αρχές του 2000 ήταν μαγαζιά με υφάσματα, από τα οποία ψώνιζαν οι βιοτεχνίες και οι έμποροι για να φτιάξουν ρούχα και καθετί άλλο. Ωστόσο τα μαγαζιά αυτά άρχισαν να κλείνουν όλα ένα-ένα, απομένοντας λίγα στην περιοχή. Τι φταίει; «Άρχισαν να υπάρχουν στην αγορά τα έτοιμα ρούχα και όλοι μεταφερόντουσαν σε ορόφους για να έχουν μεγάλο χώρο. Στα ισόγεια ήταν μεγαλύτερο το ενοίκιο για μεγάλους χώρους. Έτσι εξαφανίστηκαν τα μαγαζιά από τους δρόμους της περιοχής». Όμως αργότερα εξαφανίστηκαν και οι επιχειρήσεις, καθώς «άνοιξαν πολλά μεγάλα μαγαζιά και πουλούσαν σε τιμές χονδρικής, ενώ ήταν μαγαζιά λιανικής πώλησης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα μεγάλα μαγαζιά φάγανε τα μεγάλα. Ωστόσο το κιμπαρλίκι και το κυριλίκι από τους μαγαζάτορες χάθηκε, γιατί το μόνο που σκέφτονται σήμερα είναι το κέρδος, όμως δεν είναι μόνο να κερδίζεις!»
«Έχει γίνει πορνείο η Βαλαωρίτου…»
Ο κύριος Λάζαρος πιστεύει πως μερίδιο ευθύνης στην «αλλαγή της αγοράς» έχουν και τα clubsπου έχουν ανοίξει στην περιοχή. «Καταρχήν έχουν γίνει τα φαγάδικα και τα club και η κατάσταση έχει γίνει χάλια». Ο Λάζαρος Χουρπουλιάδης κινείται στην περιοχή όπως προαναφέραμε πάνω από 65 χρόνια και είδε με τα μάτια του να αλλάζει η περιοχή και να ανοίγουν συνεχόμενα καινούρια μαγαζιά διασκέδασης. Στην Βαλαωρίτου τα τελευταία χρόνια δεν χρειάστηκε ποτέ να πάει βράδυ, εκτός από μια νύχτα και σοκαρίστηκε από αυτό που είδε. «Είχα ξεχάσει κάτι στο γραφείο μου και χρειάστηκε να έρθω μια φορά στις 11 το βράδυ. Αρχικά έκανα πέντε βόλτες με το αμάξι μέχρι να παρκάρω και τελικά βρήκα μια θέση στα λαδάδικα. Περπάτησα και ήρθα στο γραφείο, στην πόρτα μου μπροστά είδα πράγματα που σιχάθηκα… Έχει γίνει πορνείο, λόγω των κλαμπ. Έρχομαι το πρωί και βλέπω κάτω προφυλακτικά, βρωμιές και όλα τα απομεινάρια από το βράδυ».
Πως έγινε το κέντρο διασκέδασης της Θεσσαλονίκης
Η μπογιά των υφασμάτων από την Βαλαωρίτου έχει ξεθωριάσει πια και τα φώτα της διασκέδασης την κάνουν το κέντρο της πόλης για τους νέους. Ο Κάρολος Χατζηαιβαζόγλου, μέτοχος σε club της Βαλαωρίτου εξηγεί πως η περιοχή έγινε must στη νυχτερινή ζωή της πόλης. «Η Βαλαωρίτου πριν 5 χρόνια δεν ήταν γνωστή ως περιοχή για τους χώρους διασκέδασης. Στην αρχή, πριν γίνει το μπαμ, στην Βαλαωρίτου υπήρχαν 2-3 μαγαζιά που είχε εναλλακτική διασκέδαση και άλλες μουσικές, δεν ερχόταν αυτό που λέμε η μάζα. Μετά κάποιοι επιχειρηματίες έκαναν κάποιες κινήσεις, άνοιξαν κάποια μαγαζιά και έφεραν και τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό άρεσε και έτσι έγινε πιάτσα η Βαλαωρίτου».
Στην Βαλαωρίτου, αν και δίπλα δίπλα, το κάθε μαγαζί έχει το δικό του στυλ και παίζει διαφορετική μουσική. «Παίζει μεγάλο ρόλο που στην Βαλαωρίτου μπορείς να βρεις μαγαζιά με όλα τα είδη μουσικής. Το κάθε μαγαζί θα φέρνει τον ανάλογο κόσμο στην περιοχή. Παρ΄ όλα αυτά μπορεί όλοι να συγκεντρωθούν στις 7 το πρωί σε ένα μαγαζί για να “σβήσουν” ».
Κυρίως οι φοιτητές της πόλης γεμίζουν κάθε νύχτα την Βαλαωρίτου, υπάρχει μια απορία γιατί αυτό. «Οι εναλλακτικοί που ερχόντουσαν στην αρχή εδώ, ήταν φοιτητές. Έχει διαδοθεί ότι στην Βαλαωρίτου έρχεται φοιτητικός κόσμος, ότι υπάρχουν μαγαζιά με τις καρέκλες και τα τραπέζια έξω στον δρόμο και μπορούν να συνδυάσουν την μπύρα, το πότο με το φαγητό και αυτά τους τραβάνε».
Ο Κάρολος μας ξαφνιάζει λέγοντας ότι το καλοκαίρι είναι καλύτερα στην Βαλαωρίτου, καθώς περιμέναμε ο χειμώνας να είναι πιο δυνατός, επειδή όλοι οι φοιτητές είναι εδώ. «Το καλοκαίρι περνάει εκατομμύρια κόσμος από την Βαλαωρίτου. Ο χειμώνας πλέον είναι λίγο πιο πεσμένος. Ο Μάιος, ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος είναι οι καλύτεροι μήνες της Βαλαωρίτου».
Πηγή: seleo.gr
