Πάλευε …πάλευαν για να δώσουν ζωή στα ξέπνοα κορμάκια δεκάδων ταλαιπωρημένων παιδιών,να τα ξανανενώσουν με μανάδες , πατεράδες,αδέρφια…
«Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε…» φώναζε ο 70άρης ασπρομάλλης ψαράς …και ευτυχώς βρέθηκε κάμερα να απαθανατίσει και τη φωνή του και τα υγρά του μάτια και να διασώσει μια εικόνα που αξίζει χιλιάδες λέξεις.
Μου τους είχαν περιγράψει φίλοι Μυτιληνιοί ,προοδευτικοί ανθρωποι, με τα πιο μελανά χρώματα τους συμπατριώτες τους, τις πρώτες ημερες του μεγάλου προσφυγικού κύματος.
Και έφτασαν αυτές οι λίγες εικόνες για να αλλάξουν τα πάντα.Οι κακοί κρύφτηκαν …οι ωραίοι ως Έλληνες ξαναήταν εδώ.Ψαράδες ,γιαγιάδες με το μπιμπερόν στο χερι και το προσφυγόπουλο στην αγκαλιά.
Αλλά έτσι δεν ήταν πάντα….Μαυραγορίτες,σκουλίκια που θησαύριζαν με την ανθρώπινη δυστυχία;
Αλλά οι άλλοι ήταν πάντα οι πολλοί…Μόνο που χρειαζόταν ,αυτό το κάτι άλλο που θα τους άγγιζε και θα τους μεταμόρφωνε από τρομοκρατημένα σιωπηλά,αδιάφορα ανθρωπάκια σε ΟΡΘΙΟΥΣ ,σε άνω θρώσκοντες, δηλαδή σε ανθρώπους.
Να τα σώσουμε τα μωρέλια καπετάνιο….και αν έχουν χάσει στη μαύρη θάλασσα τους δικούς τους να τα κρατήσουμε εδώ,να τους δώσουμε πατρίδα και οικογένεια και Παιδεία….Που να τους θυμιζει πάντοτε ποιά είναι η πραγματική τους πατρίδα και ότι για αυτό που της συνέβη,για ό,τι συνέβη στους χαμένους δικούς τους υπάρχουν δυο λέξεις που περιγράφουν ακριβώς αίτια και αιτιάτορες….ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ και ΠΟΛΕΜΟΣ.
