Ο Μυτιληνιός ψαράς που μας έκανε να δακρύσουμε

Βουτηγμένος μες την αρμύρα του Αιγαίου ο Μυτιληνιός ψαράς…. στην αρμύρα και τα δάκρυα των εκατοντάδων γυναικόπαιδων που ξέβραζε η θάλασσα στην Εφταλού.

Πάλευε και αυτός μαζί με τόσους άλλους – πού βρέθηκαν μωρέ τόσοι πολλοί,άλλος να αλλάζει τα βρεγμένα προσφυγόπουλα,άλλος να τα τους φοράει στεγνά ρούχα και άλλος να τα τυλίγει με τα ισοθερμικά;

Πάλευε …πάλευαν για να δώσουν ζωή στα ξέπνοα κορμάκια δεκάδων ταλαιπωρημένων παιδιών,να τα ξανανενώσουν με μανάδες , πατεράδες,αδέρφια…

«Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε…» φώναζε ο 70άρης ασπρομάλλης ψαράς …και ευτυχώς βρέθηκε κάμερα να απαθανατίσει και τη φωνή του και τα υγρά του μάτια και να διασώσει μια εικόνα που αξίζει χιλιάδες λέξεις.

Μου τους είχαν περιγράψει φίλοι  Μυτιληνιοί ,προοδευτικοί ανθρωποι, με τα πιο μελανά χρώματα τους συμπατριώτες τους, τις πρώτες ημερες του μεγάλου προσφυγικού κύματος.

Φόρτιση τηλεφώνου 10 ευρώ,εισιτήρια για Αθήνα +100% από την κανονική τιμή,άθλια δωματια σε παρόδους του λιμανιού 150 ευρώ την ημέρα,ντους 30 και 40 ευρώ.Ενα λίτρο νερό 10 ευρώ  και η λίστα της αθλιότητας δεν είχε τέλος..

Και έφτασαν αυτές οι λίγες εικόνες για να αλλάξουν τα πάντα.Οι κακοί κρύφτηκαν …οι ωραίοι ως Έλληνες ξαναήταν εδώ.Ψαράδες ,γιαγιάδες με το μπιμπερόν στο χερι και το προσφυγόπουλο στην αγκαλιά.

Αλλά έτσι δεν ήταν πάντα….Μαυραγορίτες,σκουλίκια που θησαύριζαν με την ανθρώπινη δυστυχία;

Αλλά οι άλλοι ήταν πάντα οι πολλοί…Μόνο που χρειαζόταν ,αυτό το κάτι άλλο που θα τους άγγιζε και θα τους μεταμόρφωνε από τρομοκρατημένα σιωπηλά,αδιάφορα ανθρωπάκια σε ΟΡΘΙΟΥΣ ,σε άνω θρώσκοντες, δηλαδή σε ανθρώπους.

Να τα σώσουμε τα μωρέλια καπετάνιο….και αν έχουν χάσει στη μαύρη θάλασσα τους δικούς τους να  τα κρατήσουμε εδώ,να τους δώσουμε πατρίδα και οικογένεια και Παιδεία….Που να τους θυμιζει πάντοτε ποιά είναι η πραγματική τους πατρίδα και ότι  για αυτό που της συνέβη,για ό,τι συνέβη στους χαμένους δικούς τους υπάρχουν δυο λέξεις που περιγράφουν ακριβώς αίτια και αιτιάτορες….ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ και ΠΟΛΕΜΟΣ.