O Θεσσαλονικιός που έχει τρελάνει την Playmobil

Από τον Θεολόγο Ηλιού

«Ξεκίνησα τον Απρίλιο του 2013 και αφορμή στάθηκε το παιχνίδι με τον μεγαλύτερο πλέον γιο μου. Εκεί που αναπαριστούσαμε με τις φιγούρες των Playmobilτον τρόπο με τον οποίο κοιμόμαστε οικογενειακώς τα βράδια στο κρεβάτι, μου γεννήθηκε η ιδέα να διευρύνω τους ορίζοντες της αναπαράστασης αυτής σε στιγμές που δεν αφορούν μόνο εμένα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία» αναφέρει στο Seleo σχετικά με τον τρόπο που ξεκίνησε να ασχολείται με τα Playmobil.

Σύντομα όμως, η Playmobil ανακάλυψε την σελίδα και αποφάσισε να την κατεβάσει «για το λόγο ότι δεν ήθελε και δεν θέλει να χρησιμοποιούνται τα προιόντα της για την έκφραση πολιτικών μηνυμάτων». Το γεγονός αυτό ώθησε τον Νίκο Παπαδόπουλο να κάνει γνωστό στο διαδίκτυο την κίνηση της εταιρείας. «Αντέδρασα με το να επικοινωνήσω στο διαδίκτυο τη λογοκρισία που μου επέβαλε η Playmobilκαι η ανταπόκριση που βρήκα από αλληλέγγυο προς το πρόβλημά μου κόσμο άσκησε πιέσεις στην εταιρεία, που τελικά υποχώρησε θέτοντας ως μόνο όρο για να με αφήσει ήσυχο το να δηλώνω ξεκάθαρα στη σελίδα ότι δεν έχω καμία σχέση με την Playmobil. Κάτι που ήταν ευχαρίστησή μου, γιατί όντως δεν έχω καμία σχέση, εκτός απ’ την προφανή, αυτή του πελάτη της».

Στις φωτογραφίες κάθε φορά βλέπουμε πολλά και διαφορετικά ανθρωπάκια Playmobil. Αυτό σε κάνει αμέσως να αναρωτιέσαι πόσα ανθρωπάκια μπορεί να έχει και το χρηματικό ποσό που έχει ξοδέψει για αυτά. «Δεν έχω μετρήσει πόσες φιγούρες έχω, ξέρω μόνο ότι γεμίζουν 5 πλαστικά κουτιά μεσαίου μεγέθους. Ούτε πόσα χρήματα ξόδεψα έχω υπολογίσει, αλλά χοντρικά θα έλεγα ότι αυτά τα 2,5 χρόνια έχω δαπανήσει γύρω στα 1000 ευρώ.».

Σίγουρα, δεν είναι όσο εύκολο φαίνεται να στήσεις τις φιγούρες με σκοπό να μεταδόσεις το μήνυμα που θέλεις. «Οι δυσκολίες είναι αρκετές και έχουν να κάνουν με τους περιορισμούς που θέτει το ίδιο το Playmobil. Το ότι δεν είναι ιδιαίτερα «εύπλαστο», αλλά και το ότι είναι μονίμως χαμογελαστό με δυσκολεύει, ειδικά όταν έχω να κάνω με θέματα δυσάρεστα. Εκεί το χαμόγελο ή θα πρέπει να κρυφτεί ή θα πρέπει να εκπέμπει κάτι ειρωνικό ή σαρκαστικό. Οι υπόλοιπες δυσκολίες έχουν να κάνουν με τα όρια της δικής μου φαντασία και τις δικές μου απαιτήσεις για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά όλα αυτά ξεπερνιούνται κάθε φορά, είτε εύκολα είτε δύσκολα».

Ο Νίκος Παπαδόπουλος έχει σπουδάσει αστροφυσικός και ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως σεναριογράφος. Αυτό όμως που τον έκανε γνωστό και «ανάγκασε» τον Guardianνα τον ψάξει είναι η ασχολία του με τα γνωστά παιχνίδια.« Αρχικά, με τιμάει πολύ το ενδιαφέρον της βρετανικής εφημερίδας, όπως και το ενδιαφέρον όλων των μέσων που παρουσιάζουν τη δουλειά μου. Το ότι με έκανε θέμα γι’ αυτή την ασχολία μου, μου φαίνεται πολύ λογικό. Δεν θα μπορούσε να με κάνει ούτε για το ότι είμαι σεναριογράφος, ούτε προφανώς για το ότι είμαι ένας από τους αμέτρητους κατόχους διδακτορικού τίτλου. Με βρήκε γιατί αυτό που κάνω δεν το κάνει κάποιος άλλος ή —-για να μην είμαι απόλυτος- το κάνουν πολύ λίγοι στον κόσμο, ενώ με τον τρόπο που το κάνω, σίγουρα το κάνω μόνο εγώ. Συνεπώς, το βρίσκω εύλογο να θέλει να προβάλει κάτι μοναδικό».

«Αυτό που κάνω ίσως φαίνεται εκ πρώτης όψεως χαλαρό, επειδή δομείται πάνω σε ένα παιδικό παιχνίδι, αλλά θέλω να πιστεύω ότι το τελικό του αποτέλεσμα δεν εκπέμπει κάτι το χαλαρό, ούτε νοηματικά ούτε καλλιτεχνικά» λέει σχετικά με την ασχολία του, την οποία προβάλει στο διαδίκτυο, όπου συνηθίζεται ο κόσμος να αναζητά χαλαρά πράγματα. «Φυσικά και πιστεύω ότι η πλειοψηφία του κόσμου θέλει χαλαρά πράγματα, και υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, ωστόσο δεν θεωρώ ότι είμαι εκπρόσωπος αυτής της χαλαρότητας». Ταυτόχρονα αναρωτιέται όμως «πότε ο κόσμος ήθελε βαθύτερα πράγματα και πώς αυτό αντανάκλασε στις επιλογές και τις συλλογικές του αποφάσεις;»

Αυτό που κάνει το προβάλει και το προωθεί στο διαδίκτυο, ένα μέσο που ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κερδίσει την προσοχή των ανθρώπων. Πάντως, αν κερδίσεις την προσοχή των ανθρώπων του διαδικτύου, σίγουρα μπορεί να γίνει γνωστό αυτό που κάνεις, καθώς διαθέτουν μεγάλη δύναμη στα χέρια τους, που ονομάζεται «like». «Δύναμη έχουν και οι άνθρωποι που δημιουργούν στο διαδίκτυο και οι άνθρωποι που τους ακολουθούν. Βασικά, οι δεύτεροι δίνουν δύναμη στους πρώτους. Αλλά πάντα έτσι δεν συνέβαινε; Το ίδιο δεν γινόταν και στα συμβατικά ΜΜΕ; Απλώς πλέον το παρόν και το μέλλον βρίσκεται στο διαδίκτυο. Οι κίνδυνοι, όμως, είναι ίδιοι με πριν, γιατί οι άνθρωποι είναι ίδιοι με πριν. Γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να προσέχουμε σε ποιους δίνουμε τη δύναμή μας, διαφορετικά σύντομα θα πρέπει να ψάξουμε για το επόμενο μέσο, για να την διοχετεύσουμε. Μέχρι, βέβαια, κάποτε να σκεφτούμε την άμεση χρήση της δύναμής μας από εμάς τους ίδους.».

Ο Νίκος Παπαδόπουλος δηλώνει στο Seleo πως θα το συνεχίσει αυτό που κάνει μέχρι να συνεχίζει να τον εκφράζει. «Μέχρι να με ικανοποιεί ως μέσο έκφρασης, μέχρις ότου με ψυχοθεραπεύει αποτελεσματικά και μέχρι να με «νικήσει» η συνειδητοποίηση της όποιας ματαιότητάς του. Στόχος μου είναι η διαρκής εξέλιξη του, και προφανώς εξέλιξή μου, σε κάτι ουσιαστικότερο και ακόμα πιο ανθρωποκεντρικό».