“Εγώ έχω το χάρισμα ότι γεννήθηκα με την φάτσα και τη φωνή του Καραγκιόζη”,….
έλεγε πάντα ο Κώστας Τσάκωνας και ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές τα αντιμετώπιζε όλα με χιούμορ. Αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε να ζήσει… μέχρι που στα 72 του χρόνια αφήνει την τελευταία του πνοή, μετά από άνιση μάχη με το καρκίνο.|
Πριν από πέντε περίπου χρόνια υπέστη ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που του προκάλεσε μεγάλη αστάθεια και το τελευταίο διάστημα έδωσε μεγάλη μάχη με τον καρκίνο… Ο κωμικός ηθοποιός έπασχε από καρκίνο στην ουροδόχο κύστη και έκανε συχνά χημειοθεραπείες
Το παλεύω γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε από τη ζωή. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Με το γέλιο προσπαθώ να την παλέψω αλλιώς θα είχα φύγει προ πολλού, είχε δηλώσει ο ίδιος στην Espresso, αναφέροντας πως οι χημειοθεραπείες ήταν πολύ δύσκολες για εκείνον. Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους. Είναι ανυπόφοροι. Θα το παλέψω όμως.
Τον έχω πάρει στα αστεία. Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Άλλωστε τον θάνατο και την εφορία δεν τα αποφεύγεις.
Πριν λίγες μέρες, μάλιστα, είχε μπει και πάλι στο νοσοκομείο, όπου υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση στην ουροδόχο κύστη.
Όλα τα προβλήματα υγείας όμως, είχαν ξεκινήσει από το 2004, όταν ένα δέντρο έπεσε στο κεφάλι του και του προκάλεσε σοβαρά προβλήματα με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να εργασθεί.
Ο Κώστας Τσάκωνας ήταν ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, περισσότερο γνωστός από τις κωμικές ταινίες «Κλασική περίπτωση βλάβης» και «Η μεγάλη απόφραξη».
Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1943 στην Αθήνα. Ο Κώστας Τσάκωνας φοίτησε στη «Δραματική Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου» του Λεωνίδα Τριβιζά και στη δραματική σχολή «Βεάκη». Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε με εντελώς τυχαίο τρόπο σε μια ταινία μικρού μήκους του Κώστα Ζυρίνη. Στην συνέχεια έπαιξε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα». Ήταν παντρεμένος 46 χρόνια με μια γυναίκα που υπεραγαπούσε και είχε έναν γιο, που ήταν στο πλευρό του αυτές τις δύσκολες ώρες.
“Έχω χρέη. Έχω έναν αδελφό με νοητική στέρηση και μία αδελφή με επιληψία. Εγώ τους προστατεύω. Όταν πέθανε ο πατέρας μου το 2004, μου άφησε δύο παιδιά να τα προστατεύω εγώ. Είναι δύσκολο. Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμα ευθύνεται ο χαρακτήρας και η στάση ζωής μου. Κανονικά θα έπρεπε να έχω τρελαθεί. Όποτε δούλευα περιοδεία στο θέατρο, ο αδελφός μου με κοιτούσε με μάτια θλιμμένου σκύλου. Μου έλεγε: «γιατί θα φύγεις»; Τι να του έλεγα… πάω να δουλέψω να βγάλω χρήματα για να σας ζήσω; Αυτή είναι η κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα. Δίνω τα πάντα για να μπορούν τα αδέλφια μου να ζουν άνετα, να μην τους λείπει τίποτα. Είναι η ψυχή μου, το αίμα μου. Όσο ζω και υπάρχω θα φροντίζω για τα αδέλφια μου. Παρ’ όλη τη ζημιά που έπαθα το 2004, προσπαθούσα να κάνω τα πάντα, οποιαδήποτε δουλειά για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα προβλήματα”.
